Emma in real life

Ik ben weer op school.

Spannend en fijn.

Donderdag eerst met mijn collega’s, een studiedag. Fijn, mijn hoofd weer gevuld met waar het om gaat op school. Samen zorgen dat het een fijne plek is voor de kinderen. Ook onze school is in transitie, en ook dat is een spannend proces.

En vrijdag had ik vooral een hele gave dag.

“Hee Jacob Jan, dat zijn meisjeskleren die je draagt! Is dat ergens voor?”

Alle kinderen zijn geïnteresseerd als ik het ze vertel. Sommige kinderen reageren zelfs enthousiast omdat ze het gaaf vinden als iemand zichzelf durft te zijn.

Een meisje komt speciaal naar me toe om te zeggen dat ze me mooi vindt zo.

En een paar kinderen vragen hoe ik ga heten.

Emma.

Vier jaar geleden maakte en speelde ik een theaterstuk, Spiegels. Rode draad was het verhaal van Natka, gebaseerd op een meisje dat ik ooit een anti-spijbel training gaf.  Ze was een schitterende, eigenzinnige, sterke meid. Ik gaf haar een introverte vriendin als tegenspel. Dat werd Emma, en ze was gebaseerd op mezelf.

Ik schreef mezelf vier jaar geleden dus al als vrouw, en gaf me mijn naam.

Ik heb op school alleen maar fijne reacties gehad, ook van ouders.

Maar alle reacties zijn goed. Ook kinderen die aangeven dat ze erg moeten wennen. Dat is oké, Ik moet zelf ook wennen.

Ik heb met school afgesproken dat ik na de zomervakantie helemaal Emma ben. Ook ik alle communicatie. Tot die tijd gaan we wennen.

En ook na die tijd zal er Jacob Jan en “hij” gezegd worden. En ook dat is oké. Ik ben niet van de genderpolitie. Ik word blij van Emma en “zij”. Maar niet ongelukkig van “Jacob Jan” en “hij”.