waarom bloggen?

Voor wie doe je dat eigenlijk, dat bloggen?

was de vraag in een enquete, met twee andere:

krijg je genoeg reacties?
vind je het vervelend als je niet genoeg reacties krijgt?
blog je voor jezelf of voor je lezers?

Om heel eerlijk te zijn:

Ik blog voor de aandachtsjunk in mij.

Anders had ik al die teksten gewoon lekker in Word gedaan. Of op een blog met een slotje, voor later, om nog eens terug te lezen, of voor mijn kinderen ooit.

Maar ik gooi het bewust op internet, en ik doe er nog een of twee tweets achteraan ook.

Dat aandachtsjunk is niet het enige. Als dat zo was zou ik driftig op zoek zijn naar de ‘latest hype’. En dat doe ik absoluut niet.

En mijn onderwerpkeuze blijft van mij, en niet van mijn lezers.

In die zin blog ik voor mezelf. Verhalen die ik kwijt wil. Mijn boodschap aan de wereld, als ik wat pathetisch mag maken.

Twee consessies aan mijn lezers:

1. is het interessant genoeg voor anderen?  (anders blog ik er niet over)
2. is de vorm aantrekkelijk genoeg? (anders leer ik beter schrijven)

Dat is waarom ik reacties belangrijk vind, meer nog dan aantallen hits.

Een ‘like’ en een ‘+1′ ga ik niet zitten tellen. Ik beschouw ze als reactie: “gelezen, en ik vond het leuk’.

Ik blog voor mezelf dus, én voor anderen.

En ja ik krijg genoeg reacties. Want met elke reactie ben ik als kind zo blij.

Gisteren kreeg ik er 4. Eén via twitter, één via youtube en 2 op mijn blog. En daar was ik blij mee. Is mijn filmpje overgekomen? Ja dus. Vier heel verschillende mensen vonden het genoeg om te reageren.

Complimentjes. Hmmm. Erkenning.

Belangrijk omdat ik mijn ziel en zaligheid in dit blog stop.

vind je het vervelend als je niet genoeg reacties krijgt?

Ja dus! Dan is het net of ik die ziel en zaligheid in een zwart gat strooi. Dan zou ik stoppen met bloggen.

Dus met elke +1, like RT ben ik blij.

Het is ergens aangekomen.

Met reacties op mijn blog of op twitter (#maardatisjammerwantzovluchtig) ben ik nóg blijer.

Dan weet ik meer over hóe het is aangekomen.

Dus is kan het niet vaak genoeg zeggen:

Lezers bedankt:  Zonder jullie geen blog.

 

PS

Ik heb ook een blog over slechthorendheid en communicatie.

Dat schrijf ik veel minder voor mezelf. De bedoeling daarvan is dat mensen er iets aan hebben. Dat ligt dus allemaal nét even iets anders. Daar zijn de reacties belangrijk als meetinstrument. Schrijf ik dingen waar mensen wat aan hebben. Op een manier waarop het goed overkomt.

Ook daar dus erg blij met reacties. Op mijn stuk over burn-out kreeg ik drie vergelijkbare reacties:

“Ik wou dat ik dit eerder gelezen had”

Dan weet ik dat ik daar op de goede weg zit.