Poeh.
Ik kan het al, van mezelf houden. Het heeft me flink wat gekost voor ik zo ver was. En ik was al trots op mezelf.
Maar nu.
Van mezelf laten houden is the next step.
Ik ben dit hele weekend niets waard, ik heb een blaasontsteking, en alle energie is uit me weggezogen. Daarnaast knalt mijn kop uit elkaar.
En mijn omgeving heeft dus niets aan me. Mijn zoon is aan het schilderen, en het is Sacha die gisteren de hele dag geschilderd heeft. Mijn dochter moet opgehaald van Rock am Ring (uit Eindhoven, waar haar medefestivalgangers wonen), en het is Sacha die net de auto heeft gepakt omdat ik in slaap gevallen was.
En ik weet niet eens zeker of ik morgen fit genoeg ben om mee te gaan op kamp.
Het voelt alsof ik iedereen in de steek laat. En ja, het lukt nog steeds om van mezelf te houden.
Maar of ik het kan voelen dat anderen nu van mij kunnen houden? Het voelt alsof ik dat niet verdiend heb. (Ja ik weet het. Het feit dat ik dat woord gebruik spreekt boekdelen).
Misschien is ’t dan nu (uh dus toch wel nu) handig om even uit het nu te stappen en te kijken naar wat je op de lange termijn allemaal al voor hen die van jou houden hebt betekend.
Dat helpt misschien om je te realiseren dat zij het okay vinden om er nu voor jou te zijn.
“Ieder mens, heeft het nodig om nodig gevonden te worden”, las ik ooit. Die kans krijgen anderen nou van jou Jacob Jan. Beterschap!
Veel beterschap!