Mensen in hun kracht zetten is mooi werk, maar ook half werk.

D’r zijn heel veel coaches.

Daar heb ik een beetje een vooroordeel over.

(Ja dat is projectie, maar projectie betekent niet meteen dat het dan allemaal maar meteen flauwekul is.)

Daar komt ie.

Ik denk dat veel coaches zelf een mooi proces hebben meegemaakt. En dat dat geleid heeft tot een enorme bevrijding.

En dat ze dat dan door willen geven. Een beetje verliefd nog op dat proces, willen ze er graag wat langer in blijven hangen.

Als ouders die een tweede of derde of vierde kindje willen, niet alleen vanwege het kindje maar omdat die babytijd zo leuk is.

En een manier om er mee bezig te blijven is om anderen in dat proces te helpen.

Niks mis mee.

Het is goed dat mensen hulp krijgen bij het vinden van de kracht in zichzelf.

Maar ik vind dat niet genoeg.

Ik vind het namelijk een beetje jammer dat het zo hard nodig is. Dat we de wereld met zijn allen zo ontoegankelijk maken dat mensen er op eigen kracht niet meer uit komen.

Dus wat je ook kunt doen, als je jezelf bevrijd hebt, is wat doen aan die andere kant.

Niet alleen blijven hangen, maar door gaan. Een mooiere wereld maken.

Laten we de wereld wat vriendelijker maken met elkaar. Laten we de mensen die niet zo makkelijk mee kunnen komen wat helpen. (Ja ik weet het wel, ze kunnen alleen zichzelf helpen. Maar daar zijn die coaches allemaal al mee bezig, en daar zijn er heel veel van.)

Jezelf helpen gaat ook beter als je daar wat hulp bij krijgt.

Jezelf aardig vinden gaat bijvoorbeeld een stuk makkelijker als je omgeving niet de hele tijd signalen stuurt dat je niet oké bent.

Dus in plaats van te wachten tot die anderen zo sterk zijn dat ze alles aan kunnen, kunnen we het wat minder moeilijk maken voor ze.

Hoe?

Gewoon aardig zijn.

Juist op die moment dat je je een beetje ergert. Want dat zijn de momenten dat je anderen de verkeerde signalen geeft. (Ja, verkeerd ja. Dat zijn namelijk die signalen waardoor die ander weer hele RET-trainingen nodig heeft, om te leren dat het niks met hem te maken heeft, maar dat het misschien wel komt door de vervelende bui van jou.)

Dat lukt vast niet in één keer. Je bent niet voor niks in zo’n bui. Maar geef jezelf en de ander dan een tweede kans. Kom er op terug. Leg uit dat het aan je bui lag. Maak het goed.

En als dat nóg te moeilijk is (wij hebben ook zo onze terugval momenten toch?) dan kun je beginnen met wat extra aardig te zijn op momenten dat je lekkerder in je vel zit. Dus als je iets leuks denkt, het dan ook meteen zeggen tegen die ander.

Waarom schrijf ik dit?

Ik ben zelf coach geweest.

Ik heb mensen gecoacht die in situaties zaten waarbij ik me schaamde dat ik alleen maar bezig was met mensen in hun kracht te zetten. “Hoeveel meer kracht moeten ze nog hebben om hier te overleven?”, dacht ik regelmatig. En: “Zit ik intussen niet het hufterige gedrag van anderen te legitimeren als ik mensen leer hoe ze daar mee om kunnen gaan?” en  “Waarom wordt er aan de andere kant niks gedaan?”

Mensen onafhankelijk maken is een illusie. We zijn niet onafhankelijk. (En ik denk dat  dat goed is. We zijn toch een samenlevening?) Prima, om mensen te leren weerbaarder te zijn. Maar er is een grens. Wat zegt het over een samenleving als je alleen overleeft als je super-weerbaar bent?

Dus vandaar.

Geweldig dus als iedereen leert dat ie zichzelf kan helpen, maar laten wij daarom met zijn allen niet achterover gaan hangen.

Goh, het lijkt wel een participatiemaatschappij.