6 oktober.
Toen zat ik er helemaal doorheen.
Een jaar lang heb ik geprobeerd bezoekers naar mijn theatervoorstelling te krijgen. Met weinig resultaat. Ik twijfelde al lang aan mijn marketingvaardigheden, maar nu ging ik ook twijfelen aan mijn voorstelling zelf. Ik had mooie recensies. Was dat dan alleen maar omdat mensen me zo dapper vonden dat ze niet iets anders durfden zeggen? Die twee die dat wel durfden bleven branden in mijn hart.
Ik ging schrappen en schaven. Dat leverde wel iets op, maar zorgde ook voor nieuwe onzekerheden. Op het podium nog twijfelen aan de toevoeging die ik bedacht speelt natuurlijk niet zo lekker.
Ik probeerde open podia uit. Dat is geen plek voor de tender-harted. De enige zalf op de open wonde was dat ik kon bedenken dat mijn stuk niet geschikt is voor zomaar een argeloze bezoeker, want te veel diepgang. Ja, buiten mezelf zoeken. Soms is de pijn te groot om iets anders te kunnen.
Op 6 oktober had ik een afspraak met Bregje Bullens. Ze heeft theaterregie gestudeerd. Misschien kon zij me helpen om wat meer lucht er in te brengen, iets vrolijks. De lucht liet me ademen, en de adem bracht verdriet. Eindelijk durfde ik te voelen, de pijn toe te laten.
Toen pas voelde ik wat ik het hele jaar al wist. Bewust onbekwaam heet het, maar ze zeggen er nooit bij hoe dat voelt. Ik voelde alles wat ik nog moest leren. Ik voelde die paradox, waar ik al een heel jaar lang mee worstelde, tot in mijn tenen: dat ik meer stevigheid nodig had om losser te worden.
Ik trok de stekker er uit. Niet uit mijn droom, maar wel uit mijn plannen.
Tijd om terug te trekken. Ik lik nu mijn wonden. Ik doe energie op, in een prachtige omgeving, de Vallei, een democratische school. Onderwijs zoals onderwijs hoort te zijn. Ook voor mij. Want ik leer van de kinderen, die zo mooi primair zijn in wat ze nodig hebben. En bij die kinderen herontdek ik de speelse creativiteit in mezelf.
En ik vertel. Elke week vertel ik op die school, een raamvertelling waarin ik dingen verwerk die afgelopen week speelden. Zo slijp ik aan mijn vaardigheden.
Wat een prachtige plek om te zijn, die Vallei. Ik hoop vreselijk dat ik daar een salaris kan verdienen. Met dat salaris wil ik in alle stilte cursussen volgen. Om bewust bekwaam te worden. Om stevigheid te krijgen. En dan ben ik terug.
En die Vallei, die houd ik!
Ik sluit dit jaar met volle tevredenheid af. Ik heb meer gevonden dan ik verloren heb. En dat wat ik verloor was niet eens van mij.
Ben er stil van. Zo mooi hoe jij dit onder woorden kan brengen. En toch hoop ik dat het succes mag komen. Want ik was er bij en ook toen wist je mij te raken met jouw woorden. Ik hun het je van harte x
Dat was me het jaartje wel voor jou: zo’n zelfontdekkingstocht! Maar ik wens je van harte een mooi vervolg toe. Blijf vooral ontdekken, de wereld zit voor jou, voor iedereen vol verrassingen, als je je daarvoor maar open stelt!
Ik blijf bij wat ik toen al schreef. En jij misschien ook wel. Of het voor iedereen geldt weet ik niet. Maar wel dat ik geboeid ben door jouw verhalen in welke vorm dan ook en op welk podium dan ook. Ik gun je dat zelfvertrouwen en anderen de mogelijkheid om ze te horen en verstaan.