Scoren!

Kunstsubsidie is veel te subjectief.

“Dat kan niet anders”, was vroeger misschien een excuus, maar nu niet meer.

We kunnen met onze technologie verbazend veel tegenwoordig. Kijk maar eens naar deze TED-talk over beeldherkenning. (als je geen zin hebt om te kijken: het gaat om augmentend reality apps voor de smartphone)

Die techniek kunnen we koppelen aan alle informatie die beschikbaar is:  alles wat ooit gezegd is over kunst. Alle aspecten van kunst: van de simpele schoonheid tot het verontrustende en wereldveranderende. Daar is over geschreven, dus is het te vinden op internet.

Algoritmes (de regeltjes die we toepassen op deze kennis) zijn tegenwoordig steeds beter. Kijk maar eens naar Google, die steeds betere en relevantere zoekresultaten weet te krijgen.

We kunnen straks van elke kunstuiting bepalen hoeveel waarde die heeft voor de maatschappij. Alleen kunstuitingen met een ARTSCORE van boven de 65 krijgen subsidie.

Technisch mogelijk en eerlijk.

“Flauwekul!”, zeg je?

“Onzin om op deze manier een meetlat langs kunst te leggen!”, zeg je?

Dat ben ik met je eens.

Maar waarom doen we dat dan wel met mensen?

Waarom is ons onderwijssysteem dan wel op deze manier ingericht? En vervolgens alle andere systemen: sollicitatieprocedures, functioneringsgesprekken.

Wij vinden het kennelijk heel gewoon om mensen te beoordelen op meetbare, relevante (voor wie?), overal en altijd geldende criteria.

Zelfs in de media die wij sociaal noemen zijn we al weer scores aan het bedenken.

Weten we dan nóg niet hoeveel we daarmee missen?