Hoe ik de Lol niet in het ondernemerschap vond

Ik wilde ondernemer zijn.

Nee, dat is niet waar.

Ik wilde iets niet.

Ik wilde niet meer in een strak regiem dingen doen waarvan ik het nut niet in zag.

Dus ik stapte er uit. En dat was de eerste maanden heerlijk. Het was ook nodig. Ik schudde alle in-de-pas-loop gedrag van me af.

Maar toen.

Toen moesten er klanten komen. Bezoekers, in mijn geval. En toen ging de lol er af, en werd het gezwoeg.

Het voelde als leuren en trekken. Ik had ook niet echt een idee wat het dan was dat ik bood.

Want beroemd worden met het theater was een droom, maar wel eentje met een lange weg. Dus er moest iets komen als brood voor onderweg.

Maar wat?

Wat was het wat ik deed? Dat had ik niet helder.

Ik ben niet op mijn best als ik iets doe. Ik ben op mijn best als ik iets ben.

Tja, verkoop dat maar eens.

Gelukkig hoefde het niet.

Ik vond een plek waar mijn zijn van waarde was. Basisschool de Vallei.

En daar is de lol weer terug. En het “nog een keertje! nog een keertje”. Kinderen sleuren je steeds weer terug naar het nu.

En dat is mooi.

Ondernemen was te veel ‘straks’ voor mij.

(deze post is geschreven voor de Kommaarop van 5 juni)