hink stap sprong 7

Ik verstond hem niet, maar begreep hem heel goed, de Franse groenteboer die kwaad naar buiten kwam omdat ik aan de perziken voelde.

Als kind móest ik voelen. Het “kijken doe je met je ogen” vond ik op zijn hoogst een halve waarheid. Perziken vragen er om, zeg nou zelf.

En wilde kastanjes. Of waren het tamme? ik weet het nooit zeker, want het voelt verkeerd om: tamme kastanjes bijten, de wilde niet. Zo glimmend en glad. Neem er twee en laat ze door je handen glijden. Geen Chinese massagekogels nodig.

Van de tamme kastanjes moet je de binnenkant van de schil hebben. Als je durft. Zo vijandig als de buitenkant is, zo zacht als fluweel, die binnenkant.

 

En nu kan ik het. Voelen met mijn ogen. Textuur zien. 

Nu de zon zakt wordt veel van wat voelbaar is, ook zichtbaar. Het lage licht strijkt er overheen. Een weiland, een veld, een stenen muur, een beeld.

 

 

 

 

 

 

 

Muziek kan ook textuur hebben. Rafelige randjes, ruw.

De stem van Peter Hammil.

 

De gitaar van Neil Young

 

 

Muziek.

Dit weekend voor het sinds lange tijd weer live muziek gehoord.

En het was mooi.

Diepte, textuur. Hoorbaar.

Ik heb de lucht geaaid.

Ik heb de muziek geraakt, en de muziek heeft mij geraakt.