De ware.
Zo eentje uit een romantische komedie.
Die ware is natuurlijk degene die op het eerste gezicht helemaal niet ideaal leek.
En de ideale man uit het begin bleek een ongelofelijke hufter, of in het gunstigste geval, wel aardig maar . . .
. . . nou ja, gewoon niet de ware.
Ooit was ik daar naar op zoek, de ware,
de ware in mezelf dan hè?
Omdat ik me een beetje begon te ergeren.
Aan de ideale
de ideale echtgenoot
de ideale vader
de ideale zoon
de ideale werknemer
Als dat hem niet was, moest hij ergens anders zitten toch? Diep verstopt in mijn binnenste.
Dus ik verslond boeken, deed workshops, verslond nog meer boeken.
En zo kneedde ik de ware. Toen was ik eindelijk mezelf,
dacht ik.
Ik heb heel lang niet gesnapt waarom dat geen happy ever-after op leverde. Tot ik begreep de ware niet bestaat. Niet als persoon.
Er is hooguit HET ware.
HET ware is geen ever-after.
HET ware verandert voortdurend.
HET ware is af en toe ook de ongelofelijke hufter.
Steeds als ik dat laatste ontdekte, was er direct de Pavlov reactie, de zoektocht naar DE ware.
En daar had ik een hele slimme techniek voor.
Je kent hem wel.
“Je gevoel is niet afhankelijk van de situatie, maar van hoe jij denkt over die situatie”
Die mooie denktechniek kun je namelijk ook verschrikkelijk goed misbruiken. Ik dacht die ongelofelijke hufter gewoon weg uit mijn bestaan. Want denken, daar ben ik een meester in.
Maar nu had ik de boeken gelezen, de workshops gevolgd. Ik geloofde niet meer in romantische komedies. Ik wist dat elk verhaal een veel diepere laag had. Ik wist nu wat me te doen stond.
Ik omhelsde mijn ‘hufter’.
Die hoorde natuurlijk bij me! Dat ik dat nooit gezien had! Wat een bevrijding! Ik voelde me herboren. (Het geluid van aanzwellende violen op de achtergrond is een hint)
Ik was KLAAR.
Eindelijk écht mezelf!
Maar ook KLAAR bestaat niet.
Ik had het toch gezegd, van die violen?
Ik zat gewoon weer in een film. Het was wel een artistiek verantwoorde film, maar even goed.
Die film heb ik nu zo langzamerhand ook wel gezien.
En nu omarm ik mijn “hufters” elke keer opnieuw. En dat is lastig. Want de Pavlov reactie is sterk. Dus het lukt niet altijd. En zelfs het omarmen van het feit dat het soms niet lukt, is moeilijk.
Er is geen eindelijk, er is geen klaar.
Er is nu.
Het nu heeft geen grote woorden nodig, het nu is wel het ware, maar dan zonder de hoofdletters.
er is
ik ben
‘Ik omhelsde mijn hufter’ da’s mooi!
Nog mooier dat het inderdaad nooit klaar is. Nondeju. Ja, goeie observatie. Niet oordelen, dat zou mooi zijn.
Er is geen eindelijk, er is geen klaar. Er is alleen een nu.
Dat is een mooi punt om mee te eindigen, om mee klaar te komen. Nu!
Het ware in jezelf is niet zoeken naar perfectie in jezelf. Perfect zijn als in alles goed doen, goed zijn, alleen maar goed zijn. Dat kan niet, daar zijn wij als mensen niet voor gemaakt. Ik denk dat perfect jezelf zijn inhoudt dat je jezelf omarmt met alles wat je bent en alles dat veranderd in jou. En dat betekent dan inderdaad dat je (in mijn geval) je innerlijke bitch omhelst. Dat valse loeder dat af en toe naar buiten komt. Mijn systeemfoutjes accepteren voor wat ze zijn en weten dat als ze de kop op steken dan kunnen ze altijd weer goed gemaakt worden. Maar niet zozeer proberen te veranderen, als ze veranderen dan is het goed, zo niet dan niet. Dan is het ook goed.
Ik ben nu ik, ik ben morgen ik en zal nooit iemand anders zijn dan diegene die ik dan op dat moment ben. En als ik zoekende ben naar mijzelf omdat ik een deel van mezelf ben verloren dat herinner ik mijzelf eraan dat de rest van mij nog steeds bestaat, ook al is er dan een deeltje weg of tijdelijk kwijt.