Ik was eigenlijk nooit zo’n gedichtenlezer.
En literatuur ook al niet zo.
Maar ergens een paar jaar geleden begon het. Ik zag een oude Star Trek film terug. Daar krijgt Picard het boek Moby Dick van zijn bemanning, als een soort van hint.
Het was me al eerder opgevallen dat er bepaalde boeken zijn waar steeds naar wordt verwezen, maar nu wilde ik weten waarom. Dus ben ik ze gaan lezen, de klassiekers.
Moby Dick vond ik grotendeels oersaai trouwens, maar wel bijzonder. En al die andere klassiekers waren bijzonder zonder saai te zijn.
En nu dus dichters.
Want mijn dochter studeert cultuur en komt met van alles thuis.
En toen gingen we naar Engeland. Een land dat bol staat van de klassiekers. We wilden Oxford zien en Camebridge en Canterbury.
En we vonden eindeloos veel tweedehands boekwinkels.
Die in Buxton was de mooiste.
En al die boekwinkels hebben kasten vol klassiekers.
En Poetry.
Nou had ik in mijn achterhoofd nog een Sonnet van Shakespeare
Shall I compare thee to a summersday?
Ook iets met daffodils.
(Ruud, jij hebt me ook aangestoken, trouwens)
En dan nog wat namen als Wordswordth, Coleridge. T.S. Elliot en W.H. Auden.
En ook hier wilde ik eindelijk wel eens weten waarom dat allemaal bekende namen zijn.
Dus heb ik mijn slag geslagen.
En dus ook een paar boeken over dichters. Zelfs een boek met lectures over Poetry, zoals die op Oxford gegeven zijn rond 1900.
Ik lees graag van anderen wat er mooi of bijzonder aan iets is. Dat is ook nodig, want de gedichten geven lang niet allemaal zomaar hun geheimen prijs. Bovendien vind ik iets mooier als iemand anders me op dingen wijst die ik nog niet gezien had. Tweedehands schoonheid, heb ik dat ooit genoemd.
Eén ding is me al opgevallen.
Dichten is een levensnoodzaak als je overwelmd wordt door indrukken.
Hooggevoelig noemen we dat nu.
Dichter was dat dus vroeger.
Daarom ga ik meer dichten.
En meer gedichten lezen. Ook Nederlandse. Ik heb nog een hele mooie bloemlezing van Komrij in de kast staan.
En ik heb een idee voor gedicht-avonden. Want wat is het zonde dat we daar niet meer mee doen. Eén van die boeken op dat plaatje is n.l. Cathing Life by the Throat. De samenstelster daarvan heeft in 1995 in Engeland zulke poëzie avonden gehouden. Er zit zelfs een CD bij.
Daar ga ik eens met onze Bieb over praten. Misschien hebben we hier genoeg liefhebbers van gedichten. Of we gaan ze gewoon maken, die liefhebbers.
Ik heb er in ieder geval een passie bij.
Gaaf!
Leuke artikel!
Ik ga een aantal van de boeken ook eens lezen, lijkt me interessant.