Een andere manier van kijken

Kijk eerst maar even. De eerste 25 seconden is genoeg. De rest heb ik niet nodig voor mijn verhaal.

 

Zag je het?

Ik moet er wel iets bij uitleggen, want het visuele effect is minder sterk dan ik hoopte. Misschien werkt het alleen als je dit voor de eerste keer ziet op een groot bioscoopscherm.

Ik was nogal onder de indruk destijds. Door twee keer hetzelfde truukje.

Eerst met de planeten. Je ziet een planeet. Daar zal het over gaan.

Maar nee, de camera gaat naar beneden. Hé nog een planeet, een grotere. Dát is hem dan.

Maar nee, de camera gaat verder naar beden. Wow! Een hele grote. Ah, dus die.

En dan opeens een ruimteschip. Veel dichterbij dan je dacht. Nu zijn we er. Dit is waar de aandacht eindelijk naar toe gaat.

Maar nee, er komt er een nog een, een grotere. Goh, nog groter dan ik dacht. Wat een joekel. Kijk daar is pas het eind.

Maar nee, dat wat in eerste instantie straalmotoren lijken, blijkt niet de achterkant te zijn, maar een ‘loading dock’. Jee, waar blijft het einde van dat ding?

 

Twee keer zie je iets dat groter is dan je dacht, in drie stappen.

Het is me altijd bijgebleven. En nu kan ik het gebruiken.

Want het is hoe we ons zelf kunnen zien. Ook in drie stappen.

De eerste blik is die in de spiegel. Tja, dat was het dan. Niet veel soeps.

Maar wat nu als we ons door de ogen van onze dierbaren konden zien? Dat is al wat groter. Misschien wel genoeg ook.

De volgende stap is om met ons innerlijke oog te kijken. Dan zien we pas hoe oneindig groot we zijn. De achterkant van ons ruimteschip krijgen we tijdens ons leven niet eens te zien.

Het mooie van deze manier van kijken is dat meteen duidelijk wordt dat iedereen zo onmetelijk groot is.

Dat beeld helpt om voorbij die gekke kleine onhebbelijkheden te kijken. Een mens is veel groter dan dat wat je in eerste instantie ziet.

Komt nog bij dat die eerste blik op de ander ook een blik in de spiegel is. Maar dat is een ander verhaal.