De regisseur, de speler en ik

Ik vertelde zaterdag een verhaal.

En voor het eerst stopte ik daar van-te-voren-gemaakte grappen in.

En dat was spannend.

Want ik ben het mooist als ik mijn ongeregisseerde zelf ben. Geen regisseur, zelf geen speler, maar ik.

Maar ja, helemaal onvoorbereid op een podium gaan staan kan ook niet.

Ik heb sterk het vermoeden dat de spanning gaat slijten naarmate ik vaker op een podium sta.

Maar dan moet ik dus wel door deze periode heen. De periode dat ik voel dat ik minder echt ben dan ik wil zijn. De periode van het uitproberen en het op je gat gaan.

Poeh hee.

Heftig is dat. Zelfs als het goed gaat. (Want ik weet hoeveel mooier het kan).

Dit is het moment waarop ik tot nu toe altijd op gaf, vaak onbewust.

Dit is het moment waarop ik dan iets anders tegen kwam, dat ook razend interessant was. Aandacht verspreid, focus weg, en ploef !

Dit is het moment waarop ik nu ga doorzetten. Nee ga zeggen tegen al die andere interessante dingen.

Dat vind ik heel erg knap van mezelf, en dat schouderklopje heb ik ook heel erg hard nodig.

En plekken om te oefenen.