bloginterview door Mary Sjabbens

Mary, bedankt voor je uitnodiging. Ik laat hem geheel zo staan. Dat geeft mij structuur.

BlogInterview door @marysjabbens (en dit is haar site)

Wil jij je even voorstellen?

Ja, dat begint al moeilijk, want wat wil je weten. Dat wat interessant aan mij is staat allemaal al op mijn blog. Die standaardgegevens zijn niet zo vreselijk interessant toch? Getrouwd, met 4 kinderen (oudste zoon 22, dan 3 dochters van 20, 16 en 14) , wonend in Wijchen.

Landbouwuniversiteit gedaan(1980-1988,  8 jaar gestudeerd, omdat ik Hodgkin kreeg, en ook omdat ik een niksnut was). Afgestudeerd in de vorige crisis, geen werk, dus omgeschoold in de IT. Maar ik vond het trainingswerk van die omscholing leuker, dus werd ik trainer sociale vaardigheden. Nog geprobeerd leraar te worden.

Langzamerhand werd ik dover. Het ging zo hard achteruit dat ik in 2010 een CI kreeg. Dat is een implantaat dat het slakkenhuis vervangt. Daardoor functioneer ik nu als een slechthorende, ik hoor digitaal, en dat klinkt heel anders. Muziek klink als bagger in vergelijking met hoe het hoor(t)de.  In een rustige ruimte in een 1 op 1 gesprek versta ik alles. Met lawaai erbij wordt het exponentieel lastiger om mensen te verstaan. Ik een kroeg, of op een station versta ik niets.  Zonder CI ben ik helemaal doof.

In 2009 werd ik loopbaanbegeleider voor de doelgroep doven en slechthorenden. Dat beroep heb ik dit jaar opgegeven. Te veel regels, te veel mensen in hokjes moeten stoppen om ze een kans te geven op een baan. Te veel administratieve rompslomp waar ik niet tegen kan (gedeeltelijk ben ik nog steeds de niksnut). Mijn doel is om in seizoen 2014/2015 met een theaterprogramma op de planken te staan.

Wat is de reden dat je bent gaan bloggen?

Ik maakte verhalen. Niet schreef, want ik vertelde ze, en schreef alleen de rode draad van zo’n verhaal uit. Toch wilde ik ze een keer uitschrijven, en daar heb ik een blog voor aangemaakt. Heel erg weinig geblogd, totdat ik ontdekte dat bloggen me hielp met mijn werk als loopbaanbegeleider. In 2010 begonnen met een blog over slechthorendheid en werk.

Het feit dat ik alsmaar nuttige dingen moest schrijven voor een doelgroep stond me tegen. En vanuit mijn werkgever kreeg ik er geen enkele support voor. Dus ben ik eind 2011 gestopt met “zakelijk bloggen”. Ik heb alle remmen los gegooid en ben gestart met elke dag bloggen zonder rode draad.

Hoe lang blog jij al?

Ha! die heb ik net beantwoord. 🙂

Hoe vaak blog jij?

En die ook. Ik wilde nu meteen gaan schrijven wanneer dan, maar die bewaar ik voor de volgende vraag.

Heb jij vaste tijden waarop jij je blogs schrijft?

Meestal ’s avonds. Dan schrijf ik de blogpost voor de volgende dag. Soms begin ik eerder, Dat is dan omdat er een idee in mijn  hoofd zit dat er gewoon uit moet via mijn vingers. (Ik kijk even, het is nu 21.11) 

Heb jij altijd een thema of idee waarover je wilt bloggen of komt dat pas als je er voor gaat zitten?

Het groeit in de loop van de dag. Soms komt het pas als ik er voor ga zitten. Dan heb ik niks. Ik word dan stil, en luister naar binnen. Wat zit daar? Wat wil er uit?

Blog jij over alles?

En dan blog ik over alles wat daar zit, daarbinnen. Ook als het kwetsbaar is. Geen gene. Als het over mijn gezin gaat, vraag ik wel of ze het goed vinden, voordat ik het publiceer. 

Hoe zou jij jouw blogs omschrijven?

Tja. In mijn twitterbio staat dat ik een spel speel met de wereld. Ik ben een denker. Ik verwonder me over van alles. Vroeger hield ik dat allemaal binnen. Nu heb ik een uitlaatklep. Ik blog soms omdat ik een boodschap heb, soms blog ik mijn gevoel er uit (vaak in een soort gedicht), Soms zoek ik naar andere vormen. Vlogs of andere experimenten (ik heb een keer geprobeerd om blogs te scrhijven in de stijl van een aantal vrienden). Ik blijf op zoek naar iets dat nog niet gedaan is, omdat ik graag grenzen wil oprekken, en mensen wil verrassen.

Mijn rode draad is mezelf blijven. Onder alle omstandigheden, ook die omstandigheden waar mezelf zijn helemaal niet makkelijk is. Dat is mijn afspraak met mezelf. Iedere dag bloggen is een soort van iedere dag die gelofte afleggen.

In hoeverre en waarom houd jij rekening met jouw lezers, of doe je dat helemaal niet?

Mijn lezers zitten wel in mijn hoofd als ik blog. Het is alsof ik met ze praat. Maar ik blog over wat ik kwijt wil. Ik probeer niet mee te doen met populariteit. Ik vraag me niet af wat mensen willen horen. Ik vraag me wel af of het de moeite waard is om te delen. Omdat ik persoonlijke verhalen van anderen mooi vind, neem ik de vrijheid om te denken dat anderen ook persoonlijke verhalen van mij willen lezen.

Zijn er onderwerpen waarover je wilt schrijven maar het nog niet durft/wil/kan?

Nee. Als ik er over wil schrijven doe ik dat. En dan druk ik snel op publish, voordat ik me bedenk.  (volgende vraag bijvoorbeeld, daar komt iets wat ik heeeel erg niet leuk vind aan mezelf, en daar schrijf ik bewust tóch over)

Hoe belangrijk zijn de statistieken voor jou?

Schaamte. Omdat ik erg veel bevestiging nodig heb. Steeds opnieuw. Iets waar ik niet trots op ben, maar wat gewoon de waarheid is. Ik wordt dus blij van hoge kijkcijfers, en ben soms teleurgesteld als een post die ik heel goed vind weinig bezoekers trekt. (Laatste voorbeeld was mijn archeologie serie (vlogs), die vond ik zelf erg leuk, maar is niet zo heel goed bekeken. Op de eerste kreeg ik nog wel heel leuk commentaar, maar de laatste deed helemaal niks, en daar ben ik dan even sippig van. En dan baal ik weer heel erg dat dat zo’n invloed heeft. 

Mooie reactie op mijn blog zijn trouwens belangrijker dan kijkcjifers. Een slecht bekeken blog met een prachtige reactie is voor mij toch succesvol.

Op wat voor manier en waar, maak je kenbaar dat je een nieuw blog hebt geschreven?

Ik schrijf mijn blog voor de volgende dag, en plan ze in voor iets na 12-en (er is iets mis met de tijdzone, dus dat wordt altijd iets na 1 uur). Dan plaats ik ’s morgens handmatig een tweet met mijn blog. Tegenwoordig ook wel eens op facebook en google+.

Soms is een blog alleen maar even een update, en dan kondig ik hem niet aan op twitter, dan is hij alleen voor vaste lezers.

Ben je tevreden over jouw site?

Ja. Maar als het technisch mogelijk was, zou ik wel eens een heel ander format willen. Meer een soort visuele tuin waar je in kunt dwalen, en dan mooie dingen tegen komt. Meer intuïtief benaderbaar.

Wat vind je van de reacties van lezers op jouw blog?

Dat is mijn levensader. Ik heb bevestiging nodig, en reacties zijn de mooiste manier waarop ik die krijg. Door de reacties heb ik de stap aangedurft om theater te gaan maken. Ik weet zeker dat ik zonder dat die stap NOOIT had gezet. Dus lezers bedankt.

Ik kan er niets aan doen, die behoefte aan bevestiging. Misschien kan dat wel, maar die moeite doe ik niet. Ik mag me nu artiest noemen (van mezelf), en gelukkig zijn er meer artiesten die die behoefte hadden/hebben. Hele grote zelfs. Daar troost ik me mee.

Maar de reacties zijn meer dan alleen maar die bevestiging. Het is het contact met een groep echte vrienden op internet. Diepgaander dan twitter, hoewel ik de meest ook daar zie. Bloggen is ook vriendschap.

 

Dit zijn 14 vragen, je mag ze uiteraard ook anders indelen, alles staat je vrij!

Ook: @pixelprinses, @lindakwakernaat, @ruudketelaar, @caro_geurtsen en @CajaArtemis hebben op hun site dit interview verwerkt. Ieder op zijn/haar eigen wijze.