Ik ben er twee weken mee zoet geweest. In de vrije uurtjes, en tussendoor in mijn hoofd. Mijn bewerkingen voor het vertellen van de Gilgamesh, en een verhaal van Stephen King. Voor het vertelfestival op de Duivelsberg.
Ik ben er het weekend van te voren naar toe gereden om de sfeer te proeven. Ik ben er zenuwachtig voor geweest. Enhet heeft zich helemaal terug betaald. Gilgamesh ging goed. Ik weet ook hoe het beter kan. Dat is altijd zo als ik een verhaal voor de eerste keer vertel. Maar “N” van Stephen King ging beter dat goed. Alles wat ik bedacht had werkte. Het publiek deelde precíes mijn plezier in het verhaal. Zelfs de dingen die ik op het laatste moment toe had gevoegd, werkten. Meestal denk ik dan achteraf: ‘had ik toch niet moeten doen’. Maar nu dus niet. Ik weet niet hoe ik het beter had kunnen doen.
Hard gewerkt en een geweldige pay off.
Maar tegelijkertijd, op dezelfde wereld maar in another universe:
Tussendoor, op dat vertelfestival heb ik veel tijd. Tijd om naar een verhaal van een collega te luisteren. Tijd om nog wat laatste dingen te bedenken en te oefenen. Maar ook tijd voor helemaal niks.
Alleen maar kijken.
Naar dit:
Zo veel niks en zo veel rust dat dat hele verhalen vertellen, de moeite daarvoor en het genieten daarvan niks te betekenen lijkt te hebben.
Lijkt. Ja.
Want het is allebei evenveel waard. Alles én Niets.