Als romanticus en gitaarspeler was ik natuurlijk gek op folk muziek. Ontdekt via mijn oudere broer die in Leeuwarden studeerde en daar optredens had gezien van folk bandjes. (Ik heb zelf bij HIPPO in Leeuwarden Silly Wizzard zien spelen. Beelden van die wel erg 70’er jaren club: http://vimeo.com/19562029 , zo rond de 11.00″ zie je hoe een folkoptreden er uit gezien moet hebben)
Folkmuziek is te verdelen in de snelle nummers (Reels, Jigs en hoe ze ook mogen heten, met rappe fiedels, vingervlug mandolinewerk, en soms zelf pipes) en de balads.
Die balads waren vooral interessant omdat je ze goed kon spelen op de gitaar. Ik heb veel krassen gemaakt op mijn folkelpees door steeds de naald terug te zetten op dat ene stukje om er achter te komen hoe ik het moest spelen.
Daarnaast was ik erg gecharmeerd door het accent van die folkies. Meestal Schots.
Een van die folkbands band heeft op mijn middelbare school gespeeld. Gewoon in de kantine. Erg eenvoudige jongens waren het meestal. Ze toerden door Nederland. De titel van de Elpee is de vertaling van “Hoogezand-Sappermeer”, waar ze hem hadden opgenomen.
In de pauze heb ik een praatje met ze gemaakt. Ik en mijn vrienden wilden zelf een folkband beginnen, vertelden wij stoer. We voegen ze naar een geschikte naam.
Het antwoord kwam er zeer Schots uit. Ik was nog niet slechthorend maar dit moesten ze voor ons opschrijven. We verstonden namelijk “mother fucker”. Het bleek Muckle Flugga te zijn. Dat was een vuurtoren op het meest noordelijke puntje van Schotland vertelden ze.
Niet helemaal zeker of we hiermee bedonderd werden (behalve eenvoudige jongens waren het ook echte rouwdouwers en grappenmakers) namen we de suggestie mee. Ik heb het al die tijd onthouden. Pas toen ik internet en Google ontdekte kon ik het controleren. Ze spraken de waarheid. Alsnog mijn excuus dat ik aan ze getwijfeld heb.
“Rosemary Baby” is geschreven door de leadzanger van de groep.
Het roept bij mij een heel bijzondere melancholieke sfeer op. De sfeer van lente. Vreemd genoeg een lente van weemoed. Alsof de herfst al besloten ligt in het nog jonge groen.
Die weemoed past bij een fragment uit “The lord of the rings”. Een fragment dat me bij was gebleven toen ik het voor het eerst las in “de Hobbit”, waar het achterin stond als lokkertje voor de trilogie. Inmiddels las ik “The Lord of the rings” in het Engels, (voor de tweede keer, ik had het al een keer in het Nederlands gelezen).
Dat ene stuk had ik dus al drie keer gelezen en elke keer werd de melancholie nadrukkelijker. Frodo zit boven op de zetel van Amon Hen. Hij weet dat hij het reisgezelschap moet verlaten. Die beslissing heeft hij in zijn hart al genomen, maar valt hem zwaar. Hij voelt zich alleen met een zware last.
Dat gevoel van eenzaamheid paste prachtig in een romantisch puberhart. In mijn eentje met mijn gitaar liet ik de melancholie over me heen spoelen. Ik zocht daar het liefst een mooie plek in het bos voor op. Als niemand mij maar kon horen.
De begeleiding van het nummer voelt als het zachte mos waarop ik zat. De zanger zingt “you know how time flies”, en later zelfs “you know how time lies”.
Nu weet ik dat ik met dat soort zelfmedelijden geen moer verder kom, maar wat was dat toch heerlijk: smachten en zwelgen.