We wandelden.
Alle vier kinderen weer eens bij elkaar. Ik loop wat achteraan en bekijk ze. Wat zijn ze groot. En wat doen ze allemaal toch stoere dingen.
Wat deed ik op die leeftijd? Ik had geen flauw idee waar ik mee bezig was. Ik rolde van het één in het ander, zonder plan, zonder zelfs maar het gevoel te hebben dat ik zelf zou kunnen sturen.
Ik wachtte, besef ik nu. In mijn hoofd zat wel van alles, maar ik wachtte tot iemand mij zou vragen.
Ik nam mijn plaats niet in.
Dat is wat ik mijn jongere zelf zou adviseren. Neem je plaats in. Maakt niet uit als je blundert. Daar leer je alleen maar van. Wacht niet op toestemming maar neem je plaats in.
Wow, wat bijzonder dat die kinderen van mij dat zo maar kunnen.
“Neem je plaats in.”
Mooie boodschap Jacob Jan! En prachtig om de liefde en bewondering voor je kinderen te lezen in je blog.