Daar staan niet voor niets twee vraagtekens.
Ik maak mijn theater geschikt voor doven en slechthorenden.
Ik heb een tolk gebarentaal, die me als een schaduw volgt.
Ik heb een schrijftolk die op een groot scherm, boven het podium haar tekst projecteert. Geel op zwart.
Ik heb een ringleiding.
Maar dan.
Wat informatie:
Ik heb niet veel decor. Het enige dat er vast staat is een flip-over. Waar ik drie keer iets op teken en uitleg.
Ik heb piepschuim letters. Dat zijn de personen uit mijn verhaal. Die plaats ik in de ruimte. En soms beweeg ik die.
Ik gebruik wel het hele podium, maar hol niet snel heen en weer.
Ik vertel.
Ik vertel over mezelf, over mijn observaties. Dus ook over mijn eigen slechthorendheid.
En intussen vertel ik het verhaal van drie pubers. Mijn hoofdpersonen. En hoe die botsen met de wereld. Hoe ze elkaar vinden, en daar ook weer tegen zichzelf aanlopen.
Ik vertel rustig.
Dat moet wel, want ik wil dat de schrijftolk mij naadloos volgt.
Maar …
dit is nieuw voor mij, spannend.
Dus soms ga ik van de zenuwen misschien iets te snel, of stok ik, en dan gaat de schrijftolk iets achter lopen. Ik hoop dat dat niet gebeurt, maar ben daar niet zeker van.
Zo hoop ik ook dat ik mezelf kan zijn, in de energie van het verhaal kan gaan zitten. Zodat niet alleen tekst en beeld, maar ook het gevoel doorkomt naar het publiek.
Maar ook daar ben ik niet zeker van, de eerste voorstellingen. Er zit zo veel in mijn hoofd dat goed moet gaan.
Dus ik weet niet of het geschikt is voor doofblinden.
Ik hoop van wel.