Ik zie wilde scheuten aan de heesters:
met mijn mes snijd ik ze weg.
Ik zie dorre takken aan de bomen:
met mijn zaag haal ik ze er uit.
Ik zie oneerlijkheid en bedrog in mijn volk:
met mijn kritisch oog speur ik ze opén ik stel ze aan de kaak.
Met een mond vol vuur spuw ik er op
om ze blijvend te verdelgen.
Man noch vrouw, kind nog ouderling,
geen enkele burger van de stad die vijandig leeft
zal ontkomen aan mijn kritiek.
Kleed je uit ik wil je onderzoeken
en ik wijs je aan waar er iets schort.
Een slechte heelmeester zou ik zijn
als ik jullie wonden en zweren
toedekte met onachtzaamheid
of lafhartig medelijden.
Neen, ik wil je pijn niet onthouden
waar die nodig is om te kunnen veranderen.
En als je van ons geen bevestiging krijgt
van de plaats van de wilde scheuten op je stam,
hoe kan je ze dan onder ogen zien
en toestaan dat ze verwijderd worden?
Voel je het ongemak dat ze je bezorgen,
dan pas laat je toe dat ik ze wegsnoei
zodat het sap van je leven
niet in ’t wilde weg verloren looopt
maar samengebald blijft tot een persoon.