loopt naar klapstoel en pakt Atlas Shrugged
Ayn Rand, die schrijfster waar ik zo van schrok, die álles wist, een hele duidelijk mening had, en dat scherp neer kon zetten. Atlas Shrugged heet het boek.
Ik was destijds links, puber in de jaren 70, en het was toen hip om links te zijn.
Ik zag als jong pubertje het staartje van de flower power, en daar kreeg ik dan toch wel een beetje een war WIJ gevoel van.
En in de jaren 80 kwam het IK tijdperk. En als linkse student was dat natuurlijk uit den boze. Thatcher Reagan. Ik stond voor zakkenvullende egoïsten.
Dus dan schrik je wel als je een boek leest die het egoïsme verheerlijkt, en de flower power solidariteit aanvalt. Dat haarscherp aantoont dat als je daar een systeem op bouwt, het een ondermijning is van de persoonlijke vrijheid betekent.
Dat is de eerste keer, denk ik dat ik me bewust werd van het spanningsveld WIJ IK.
Atlas de figuur uit de Griekse Mythologie die de wereld op zijn nek droeg. Shrugged. Letterlijk: Atlas schokschouderde. Lastige vertaling. “Atlas in staking” of “De kracht van Atlantis”, Lelijke titels.
Ayn Rand kwam in de jaren ‘50 uit Rusland en verfoeide het communistische systeem.
Het systeem waar je niet mocht uitblinken omdat dat niet solidair was met mensen die niet zo goed waren.
Toen zag ik wel de paralellen met die linkse solidariteite van mij, waar een calvinistisch sausje over gegoten is.
En dan krijg je iets met kop een maaiveld, maar in Rusland dan wel letterlijk. Ze hadden niet voor niets een cikkel in de vlag.
In Amerika dacht ze de vrijheid te vinden, maar ze schrikt zicht zich kapot als blijkt dat haar helden, de grote industrialisten, uitvreters blijken, teren op staatssubidies, middelmaat als standaard hebben, en dat degenen de goed presteren, onderuit gehaald worden via anti-monopolie wetgeving.
What the fuck, zijn jullie aan het doen, met je vrijheid!!!, zegt ze. …. nou ja, misschien in iets andere woorden, en met iets meer woorden ook.
Ja, het boek is te dik. En eigenlijk helemaal niet goed. Dat ontdekte ik pas toen ik de Cirkel las, van Dave Eggers. Wat probeert die man weinig subtiel zijn boodschap bij zijn lezers door de strot te duwen, dacht ik toe n ik dat las. Wat een slecht boek, en als ik eerlijk ben, dat is hier net zo. Maar ja dat was toen ik als linkse jongen zo schrok van dat rechtse boek weet je nog?
Wat je moet weten voor het fragment:
Rearden, staalmagnaat heeft een nieuw metaal ontdekt: Rearden Metal. Hele land in paniek, want dat metaal is zo goed dat het al het andere metaal uit de markt zal prijzen.
De regering probeert er een stokje voor te steken, om de economie te redden. En waar een dictatuur een leger heeft, heeft een democratie overheidsinstanties.
Die kunnen jammer genoeg niets verkeerds vinden. Dus proberen ze Rearden te beïnvloeden om zich zich vrijwillig terug te trekken. Ze dreigen met slechte publiciteit als hij niet mee werkt.
s.
“Het instituut heeft geen gunstige mening over Rearden Metal. Is dat niet een factor die u moet mee nemen?”
“Neen”
“Het instituut vertegenwoordigt de knapste koppen van het land. U wil toch zeker niet uw oordeel tegenover het hunne zetten?”
“Dat wil ik wel.”
De man keek Rearden aan alsof hij om hulp smeekte, alsof Rearden een ongeschreven code had gebroken, een code die hij lang geleden al had moeten begrijpen. Rearden bood geen hulp aan.
“Is dat alles wat u wilde weten?” vroeg hij.
Uiteindelijk komen deze zinnen in het rapport:
“Het is niet onmogelijk dat na een periode van intensief gebruik een scheurtje kan ontstaan, hoewel de lengte van die periode niet te voorspellen is …
Alhoewel er geen bewijsmateriaal is ter ondersteuning van de opvatting, dat het gebruik van het metaal zou moeten worden verboden, zou een verder onderzoek naar de eigenschappen ervan zeer waardevol zijn.