We willen zo graag een oplossing

Stel je wil iets bereiken.

Dan is het handig om een doel voor ogen te houden, toch?

Vastberaden, en niet opgeven. Je hebt duidelijk voor ogen waar je heen gaat, en niets kan je nog tegen houden.

Dat werk.

Hier kwam ik het nog tegen:

Degene die van zijn leven n succes maakt, is degene die zijn doel voor ogen houdt en zich erop richt zonder dralen #toewijding ˜ CB Demille

— Tini Worp-Wenker (@TiniWorp) April 25, 2014

 

Meanwhile in the same universe:

Het is goed om niet te star te zijn in je doelen. Je wilt iets, maar als je jezelf helemaal vastpint op de manier waarop dat gerealiseerd moet worden, loop je de kans te missen wat je al bereikt hebt. Gewoon omdat het zich op een andere manier aandient dan je had verwacht.

Dat laatste ontdekte ik door terug te kijken, en te zien wat ik allemaal al had bereikt. Toen ik mijn zegeningen ging tellen, kon ik wel bezig blijven.

Twee waarheden.

Vasthoudend zijn en los kunnen laten.

Het doel is belangrijk, de weg is belangrijk.

Tevreden kunnen zijn met wat je hebt, en genoeg onvrede voelen om de creatieve machine te voeden.

Balans.

Alles is balans.

De kunst is om niet te blijven hangen. Want er is geen oplossing.

Dat is nog lang niet eenvoudig.

Want alles in ons hunkert naar de oplossing, naar  een status quo. We willen dat klikje horen en voelen, waarmee alles op zijn plaats valt. Dat palletje, dat in de uitsparing schiet, waardoor we weten dat we precíes ver genoeg zijn.

Heerlijk wat een rust. Die hebben we ook nodig. We zouden het niet volhouden, voortdurend de balans in evenwicht houden, zonder hulp van dat palletje.

Als we maar weten dat er ook weer een tijd komt dat we de rust weer verlaten, omdat het niet het één is, of het ander. Het is het één én het ander, we blijven pendelen, tussen de rust en het eeh . . . nou, eigenlijk tussen de rust en het pendelen.

Ze zijn alle drie nodig, de balans, de rust en de onbalans. En dáár moeten we de balans in zien te vinden.

(Ja, dat is het Droste effect.)

Als we ons daar nu eens bewust van waren, zou dat het niet wat makkelijker maken?

Of ook dat niet?

Want bewust zijn is zo overschat.

Probeer maar eens heel bewust te genieten. Dat is net zoiets als hardop zeggen: “mooi hè, die stilte.”

Dus is het misschien wel goed dat we vergeten dat het zo werkt. Zelfs als we daardoor te lang in de rustpositie verkeren, of te ver doorschieten in één van de uiteinden.

Goh, wie had dat gedacht.

Dat we het allemaal, door gewoon maar wat aan te klungelen, precies goed doen.

En die geluksgoeroes, en lifehackers dan? Die dit hele proces eindeloos willen tweaken? Hebben die het mis?

Nee, die hebben het niet mis. De adviezen kloppen.

Maar er zijn geen shortcuts. De adviezen werken alleen als je er klaar voor bent.

 

 

naschrift:

Waarom gaat het dan toch zo vaak mis?

Ik vermoed omdat het een delicate balans is, die balans, tussen balans, rust en onbalans.

En omdat er in ons leven nogal eens wat mis gaat. Er gebeurt van alles waar we niet meteen tegen opgewassen zijn.

En dan heb je hulp nodig, van vrienden, en soms ook van professionals.

Om de balans terug te vinden, of de rust, of om kracht te vinden om de onbalans vol te kunnen houden. Als we één van die drie weer te pakken hebben, kunnen we weer gaan schakelen.