Er staat een klein boompje in onze tuin, met van die hele fragiele blaadjes. Prachtig in de lente, schitterend in de herfst.
“Hallo boompje”, zei ik en ik aaide de knoppen. Ze staan op springen.
“Fijn dat je er weer bent.”
En dan kijk ik naar de grote hazelaar boven mijn hoofd.
“Ja, jij ook! . . . Jullie allemaal!” Ik neem de tijd om de hele tuin rond te kijken. Ja ze hebben het gehoord.
Magisch denken.
Ik had het als kind. Soms was ik eindeloos bezig om alles in mijn kamer welterusten te zeggen. Want waarom zouden dingen niet ook lekker willen slapen?
Ik heb het nog steeds.
Mijn kind in mij is springlevend.
dat herkennen we hier wel hoor! En weet je dat het in Bolivia heel normaal is om aan iemand te vragen waar zijn/haar auto slaapt. Apparaten moeten daar echt uitrusten, wordt heel normaal gevonden.
🙂
Je bent net als ‘Mark groet de dingen’
Ik doe dat net zo in mijn tuin en voel me nu zo naar. Het lijkt wel een rouwproces – zoveel plannen zijn weg! Gewoon weg. Zwarte grond met hier en daar een plantje. Het voelt of ik ze in de steek heb gelaten. Weg omdat ze het té goed deden!
Geen idee of het weer goed komt met mijn tuin en mij. …