Lessen in falen

“Ik sta niet op de lijst!”
“In welk groepje zit ik?”
“Karel heeft zich niet ingeschreven, mag hij toch mee doen?”

Onze school doet mee aan de koningsspelen en ik organiseer het.

Met mijn slechte gehoor is het op zijn zachtst gezegd topsport om alle vragen te horen. Laat staan dat ik overal een antwoord op heb. En dan nog proberen om kalm te blijven en ruimte te maken voor iedereen, onder alle spanning die ik voel.

Dat lukt niet.

Wat me wel lukt, is het mezelf vergeven. Deze koningsspelen zijn voor mij één grote les in falen.

En dat is belangrijk. Veel van onze kinderen hebben faalangst. Ze willen iets kunnen, maar ze durven niet de lange weg van mislukken en opnieuw proberen aan. En dat snap ik. Want leren is niet altijd leuk.

Dat gaan we ze dus leren: mislukken. En wat ben ik als leraar waard als ik dat zelf niet durf?

Onze school doet mee aan de koningsspelen en ik organiseer het.

Terwijl ik helemaal niet kan organiseren. Die klussen laat ik altijd aan me voorbij gaan, omdat ik weet dat ik er een potje van maak. Ik praat dat goed met: “Je moet de dingen doen waar je kracht ligt.” Klopt. Maar niet altijd. Soms is er gewoon iets nodig, en dan pak je dat op. Ook als je er niet goed in bent. En dan leer je.

Ik leerde me te pletter de afgelopen weken.

Ik maakte de ene fout na de andere. Pas achteraf ontdekte ik elke keer hoe het handiger had gekund.

Ik zit met het voorbereidingsteam rond de tafel. Twee andere scholen en iemand van de oranjevereniging. Er ligt een keurig draaiboek, en de lijstjes worden nagelopen.
“Hoeveel bovenbouwers zijn er?” De cijfers worden opgelepeld, en ik blijf het antwoord schuldig. Ik weet het niet. We hebben geen klassen, en ik weet van veel kinderen de leeftijd niet. Bovendien heb ik nog niet gevraagd wie er mee wil en wie niet. Voor die andere scholen is dat geen punt, die gaan allemaal mee.
“Wie zijn de contactpersonen van de oudercommissie?” Ook die hebben we niet. Ouders zijn per onderwerp actief, en dit is een nieuw onderwerp, dus er zijn nog geen ouders.

Ik loop overal achter alles aan.

Ik loop te rotzooien met lijstjes, leeftijden en voorkeuren die te laat worden doorgegeven. Het is op onze school best lastig alle kinderen te bereiken, want ze lopen allemaal door elkaar.

Daar hebben ze natuurlijk die klassen voor uitgevonden. Je hebt in een keer overzicht op al je kinderen, en als je ze nodig hebt, ze zitten altijd op dezelfde plek. Dat tafeltje daar.

Ik heb weken buikpijn en ik droom er over.

Op de ochtend zelf vliegt het me even aan. Ik stel mezelf teleur als ik voor mijn gevoel te scherp reageer op alle verzoeken die ik maar half hoor, en waar ik maar een half antwoord op heb. Ik jut de boel op omdat ik bang ben te laat te komen. En direct daarna vergeef ik mezelf dat allemaal.

We gaan op weg. Het komt goed.

En het kwam goed.

Het was een prachtige dag. De kinderen genoten, en ik genoot.

Onze school doet mee aan de koningsspelen en ik organiseer het, volgend jaar weer.