respect is een cadeau

Een anti-spijbeltraining moest ze krijgen, maar ík was het die leerde.

Alweer.

Na Natka¹, wéér een puber die mijn ogen opende.

Özlem was een vlotte Turkse meid. Strakke spijkerbroek, flitsend jasje, los haar.

Ze woonde met haar moeder en haar kleine broertje in een flat in een grote stad. Haar vader was gestorven, haar grote broer was er nooit.

Er kwam wel allerlei volk over de vloer, want het kleine broertje had leerproblemen én gedragsproblemen. Özlem probeerde haar moeder zo veel mogelijk te helpen, maar ook zij snapte niet veel van alle adviezen.

Ze spijbelde omdat het leven zo veel aandacht vroeg. En soms omdat er geen geld was voor een strippenkaart. Özlem mocht niet alleen fietsen als het donker was.

Op een keer kwam ze binnen met hoofddoek. Ook haar kledingstijl was wat degelijker.

Ze zag me kijken, en legde uit:

“Mijn moeder is deze zomer in Turkije getrouwd. Mijn nieuwe vader is net aangekomen in Nederland. Hij vind het prettiger als ik een hoofddoek draag.”

“En jijzelf?”, vroeg ik.

Ik kreeg een geïrriteerde zucht. Ze rolde nog net niet met haar ogen, en toen zei ze:
“Ik doe dit voor mijn vader. Logisch toch? Mijn moeder heeft  voor hem gekozen. Hij is nu mijn vader en hij krijgt mijn respect. Ik snap Hollandse kinderen niet. Het lijkt wel of hun ouders dat respect moeten verdienen, elke dag weer. En bij het minst of geringste is het ook weer weg.”

“En weet je, het hoeft misschien niet heel lang. Mijn vader was in Turkije gewend aan meisjes zonder hoofddoek. Maar hier is hij nieuw, moet hij wennen. Ik wil aan iedereen laten zien dat ik hem respecteer, en dat doe ik zo.”

Van Özlem, die op haar school hard moest werken voor een beetje respect, leerde ik die dag dat respect een cadeau is dat je kunt geven.

Wat me nu nog het meest bij blijft is de onvoorwaardelijkheid waarmee ze het gaf.

¹ Natka is één van de hoofdpersonen uit mijn theater.

5 thoughts on “respect is een cadeau”

  1. Het meest vanzelfsprekende respect wat ik gezien heb inderdaad, van kind naar ouder, van leerling naar leraar, van jongere naar oudere. Toen ik terugkwam na negen jaar Turkije om twee kijken of ik nog hier zou willen wonen was ik zwanger, en er stond niemand voor me op in de bus, ik ervaar de het toen al als meer verhufterd dan daarvoor en heb erg geboren van de warme, hartelijke zij het soms wat vormelijke omgangsvormen en het niet ten koste van jezelf (lees ego) voelen gaan om te buigen voor een ander, voor gewoontes, meest figuurlijk, soms letterlijk.

Laat een reactie achter op Jacob Jan Voerman Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.