Hoe hokjes denken ruimte kan scheppen

En dan komt er een mail met een tip.

Als ik de link open lees ik dat een groot deel van mijn ideeën opeens in een hokje blijkt te passen.

Een hokje met een officieel goedkeuringsstempel nog wel.

Volgens systemen waar ik niet helemaal in geloof, maar het helpt natuurlijk wel om anderen te laten zien wat ik kan. Het legitimeert als het ware mijn kwaliteiten voor mij. Makkelijk 🙂 Zou ik lekker op kunnen meeliften.

Ik zou mijn best kunnen gaan doen om dat hokje in te gaan.

Als dat zou lukken zou dat een boel rust geven. Structuur ook. En ook wat financiële zekerheid.

Zou dat hokje, en dan vooral de rust en structuur die het geeft, er voor zorgen dat ik ruimte creëer voor mijn andere plannen?

Of zou dat hokje me juist gaan opslokken? Al mijn energie aftappen, zodat er niets meer overblijft voor mijn vrije geest?

Het is geen aanbod. Het is lang niet zeker of ik dat hokje überhaupt in kan. En toch speel ik met het idee.

Maar er is iets bijzonders aan de hand.

Dit soort keuzes heb ik eerder gehad. En altijd werd ik daar onrustig van. Het gevoel dat alles er van af hangt van zo’n keuze. Dat het een gewetensvraag was, en dat ik vreselijk fout zou kunnen kiezen. Dat een verkeerde keuze zoiets zou zijn als mijn ziel aan de duivel verkopen.

Gek genoeg speelt die spanning nu helemaal niet.

Ik heb het gevoel dat ik met deze keuze kan spelen. Dat het me zelfs scherper maakt. Ik ben kortom nog al blij met dit dilemma. Het helpt me mijn koers duidelijk te krijgen. Het zet mijn vragen net even in een ander licht.

Ik ben er nog niet uit, maar dat is helemaal niet erg. Ik speel nog even door.

Intussen geniet ik even van de ruimte die het schept.

 

 

3 thoughts on “Hoe hokjes denken ruimte kan scheppen”

  1. Keuzes worden voorafgegaan door nadenken. Ieder mens heeft een geweten meegekregen. Dat is de koers waarop men vaart. Wie zijn geweten verhard, tegendraads een hokje kiest waarin men niet past zal daarvan spijt ervaren.

  2. Hokjes. Ik probeer er soms uit te klimmen. Maar af en toe zijn de muren te hoog en heb ik niet genoeg energie. Dan verzoek ik me maar even met mijn lot. Een andere keer hangt er een touwladder klaar en vlieg ik naar boven. Zittend op de rand kijk ik dan naar beneden en besef ik dat een hokje soms ook veiligheid biedt en rust.

Laat een reactie achter op Sonmirega Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.