Soms ben ik uren aan het zoeken naar een oude blogpost, omdat ik weet dat ik ooit iets briljants zei.
En dan stuit ik op het volgende probleem:
Dat briljante heeft een aanloop. Dat komt omdat de echte briljante dingen die ik blog, heet van de naald achter mijn toetsenbord geboren worden.
Maar ja, dan heb je dus die aanloop. Want het heeft een geschiedenis, en die zit verstrengeld met wat alledaags gedoe. Gedoe dat soms niet meer actueel is. Gedoe dat ook in die blogpost staat. Gedoe waarvan ik zelfs soms heel hard moet denken: hoe zat dat ook weer?
En dat komt dan weer omdat ik elke dag blog. (Blogde, moet ik zeggen, er zitten nu wat gaten in, en die gaten hebben precies te maken met wat ik nu vertel, kom ik op terug)
Als je elke dag blogt, en een beetje een trouwe groep lezers hebt, dan hoef je sommige dingen niet meer uit te leggen. Die lezers volgen het proces, en kunnen de draad wel volgen. Zo krijgt een elke-dag-bloggen-blog een beetje het karakter van een feuilleton.
Maar voor buitenstaanders kan zo’n blog lastig te volgen zijn. Dat merk ik als de tijd mij tot een buitenstaander van mij eigen blogs maakt.
Zonde, want zo blijft dat briljante alleen maar bereikbaar voor een kleine groep.
Tja, en als je dan wil groeien, zoals ik (meer lezers = meer publiek), dan ga je nadenken.
Nooit een goed idee, dat nadenken, maar als je daar eenmaal mee bezig bent, dan lijkt het opeens wel een goed idee. Gevaarlijk spul, die hersens.
Dan denk ik bijvoorbeeld:
“dat lukt niet hoor, elke dag iets briljants schrijven”
en
“je moet hier wel een stand-alone post van maken”
en dat blokkeeert.
Dus daar is mijn dilemma:
Elke dag bloggen stroomt, en levert hier en daar een pareltje op.
Alleen maar f*cking goede blogposts schrijven, zou alleen nog maar pareltjes op moeten leveren, maar het verstopt een beetje. Ik heb dat geprobeerd hoor. Mooie ideeën opsparen, filteren, zodat alleen het goede overblijft, en dan scherp formuleren. Soms lukt het. Vaak ook niet.
Die rommelblogs tussendoor zijn kennelijk nodig om de boel te laten stromen. Maar ja, wie ziet die pareltjes dan nog, want die drijven met de stroom mee, en zijn zo uit het zicht. Neem nou dit blog. Iemand komt op mijn site. Ziet dat ik theater maak, wil mijn blog lezen, en stuit hier dan op wat navelgestaar over elke dag bloggen of niet.
Aan de andere kant. Dit is wat er nu is. En ik blogde het fijnst toen ik elke dag blogde over wat er nu is. Niet over grote ideeën, maar over wat er hier en nu in mijn lijf, hart en hoofd aan de gang is.
Dus. . .
Hoe doen jullie dat, andere bloggers?
Ik blog niet elke dag want ik wil die druk niet voelen. Ik blog sowieso niet altijd over mezelf omdat ik niet echt bijster interessant ben. Wel blog ik graag over andere mensen. Gewone mensen zoals jij, wacht zo gewoon ben je niet dus dit gaat niet op, en ik. Deze mensen hebben een bijzonder verhaal te vertellen en dat deel ik graag. Wel ben ik diep in mijn hart bang dat ik een keer zonder idee kom te zitten. Daarom heb ik een voorraad blogs in basis klaar staan. Altijd handig voor je weet maar nooit 🙂
Hm. Ik snap je dilemma. Ik denk ook dat je er niet zo zwaar aan moet tillen. Je hebt namelijk wel een bepaalde (prettige) schrijfstijl. Die bovendien in je theater terugkomt. Dus mensen die wat over je theater willen lezen, kunnen daar toch wat van proeven, door middel van deze blogs.
En dan nog iets: het zijn niet altijd de pareltjes die het beste gelezen worden. Tenminste, dat is mijn ervaring. En zoals je zelf al zegt: soms zijn die andere blogs nodig om überhaupt pareltjes te kunnen schrijven.
Zo doe ik dat ook. Niet dagelijks, maar 3 keer per week, maar met hetzelfde idee. Gewoon doen.
ik fotoblog, dus wellicht niet vergelijkbaar. hoewel: je kunt ook niet dagelijks een briljante foto maken; en wanneer je alleen maar fotografische pareltjes wil plaatsen, vallen er óf grote gaten óf je maakt steeds minder foto’s (die pareltjes ontstaan altijd bij toeval, je kunt er niet bewust de deur voor uit – dus risico dat je het dan maar helemaal niet probeert).
mijn werkwijze: ik plaats soms minder geslaagde beelden of probeersels, maar ga af en toe door het archief heen en delete de foto’s waar ik niet meer achter sta (hoeveel “likes” ze in de tussentijd ook gehad hebben – ik kill ook de darlings van de bezoekers). uiteindelijk houd ik zo een blog over met een soort persoonlijke “best of”.
geen idee of dit voor tekstblogs kan werken. maar ik denk dat bloggers niet te bang moeten zijn om af en toe even de boel kwalitatief op te schonen.
Wel een goed idee.
Helemaal weg gooien vind ik jammer, want dan mis je de ontwikkeling.Dat heb je met foto’s vast ook. He ga je daar mee om? (Bewaar je die foto’s wel op een andere manier?)
de foto’s die ik van tumblr verwijder, houd ik wel gewoon in een aparte map op mijn (externe) harde schijf. dus wel weg van het blog, maar niet kwijt.
qua ontwikkeling: ik schiet vaak in fases in een bepaalde stijl, of bijvoorbeeld met één type camera. zo’n fase duurt vaak een maand of twee. plaats je dan 30 foto’s waarvan je er later (echt later, want dan heb je afstand genomen en kun je beter oordelen) 10 delete, houd je alsnog 20 beelden over die de ontwikkeling ook laten zien. ik denk dat dit met tekstblogs lastig is, omdat je wellicht meer van hak naar tak blogt en bij schrappen een “sprong” mist.
overigens ben ik recent (door gezondheid en andere obstakels) overgestapt naar een frequentie van ongeveer 1 post per week. daarbij kies ik soms ook een foto van een aantal jaren terug, die toen niet zo in mijn visie paste en nu wel. is, geloof ik, een beetje “taboe” op fotoblogs, dat niet chronologisch posten. maar voor mij werkt het, soms “vergeten” beeld uit het verleden alsnog te laten zien.
Bijzondere trefwoorden, pareltjes linken in andere blogs. Blogs ook opslaan in word, waarin het makkelijker zoeken is… Maar ik herken dat ik ook wel eens zoek naar mijn eigen naald in mijn eigen hooiberg. That’s life :-)!
Ik schrijf mijn blogposts wanneer ze in mijn hoofd ontstaan (mits ik er dan de tijd en ruimte voor heb) en plaats ze bijna meteen erna. Dus zeg maar dat ze in ‘de flow’ ontstaan. Iedere dag bloggen lukt me niet. Maar enkele keren per week wel. Of niet. Ik ben daar niet (meer) zo mee bezig.
Daarna laat ik het aan lot en toeval over dat de mogelijke pareltjes tussen de zwijnerij incidenteel aan de oppervlakte komen.