Filmbeelden

De camera scheert over het plein, net op het moment dat het Kantcollege uit gaat.

Leerlingen stromen naar buiten. Uit de manier waarop, kun je veel zien: alleen, in groepjes, lachend, of stil, snel, doelgericht of slenterend.

Eén meisje heeft haar fiets al uit de stalling. Ze staat op de rand van het plein, één wiel op straat. Ze kijkt voor zich uit, maar draait af en toe haar hoofd om, naar de deuren van de school. Daar komt net een groep meiden uit. Uit de manier waarop de groep zich beweegt is te zien wie het stralend middelpunt is. Dicht bij haar de ‘beste vriendinnen’. De andere meisjes cirkelen er om heen, als elektronen om deze kern.

Eén van de meisjes gebaart naar het meisje dat staat te wachten. Ze maakt zich los van de groep en haalt haar fiets.
“Ik moet gaan want Emma wacht” zegt ze tegen het meisje naast haar, die daar amper op reageert, en snel haar baan om de kern weer op zoekt.

Het meisje dat vlak achter die groep de deur uit loopt hoort er duidelijk niet bij. Hoeft er niet bij te horen of wil er niet bij horen. Dat kun je zien aan de zelfverzekerde manier waarop ze de groep voorbij loopt. Ogen volgen haar, argwanend, opnemend, oordelend, wegend? Ze pakt haar fiets en rijdt weg, botst bijna tegen de wachtende Emma op. De blik tussen die twee blijft net even langer hangen dan normaal.

Dan zoomt de camera in op één van de ramen op de eerste verdieping. Dóór het raam, een schoollokaal in.

Leeg.

Bijna leeg.

Achter het bureau zit een leraar. Zijn schouders hangen een beetje.  Hij blijft lang bewegingloos zitten. Dan kijkt hij met een schok om zich heen, alsof hij zich nu pas herinnert waar hij is. Hij staat op en draait zich om naar het whiteboard. Zijn uitgestoken hand blijft in de lucht hangen, en zijn hoofd draait zoekend rond. Bord, grond, bureau. Geen bordenwisser. Dan haalt hij zijn schouders op en veegt met zijn hand de paar woorden van het whiteboard. Hij kijkt naar zijn zwarte vingers, kijkt weer zoekend rond, veegt ze af ten slotte af aan zijn sokken. Hij pakt zijn koffer en stopt er zijn boeken, en een oud uitziende versleten leren map, waarop nog net de woorden ‘Euroconsult’ en  ‘Trainingen’ te lezen zijn. Hij klikt het Samsonite koffertje dicht.

Hij wacht tot de collega’s op de gang voorbij zijn, en loopt dat het lokaal uit.

De camera volgt hem, legt genadeloos zijn gestuntel met het fietssleuteltje vast. De leraar loopt met zijn fiets aan de hand de kelder uit.  Even is er alleen maar fel licht te zien als de lens van de camera in het volle daglicht komt. Dan schiet de camera omhoog, blijft nog even hangen bij de leraar, die het nu lege plein over fietst. Dan vliegt de camera over de stad. Naar zee.

Het beeld eindigt met een silhouet van een verzorgingsflat in de duinen.

Als het verhaal (de rode draad) van mijn theater een film zou zijn, zouden dit de eerste beelden kunnen zijn.

Hier staan de andere achtergrondverhalen van mijn theater