En toen zat mijn hoofd vol.
Eigen schuld, moet ik maar niet zo veel lezen.
Het kwam ook allemaal zo binnen.
Het boek “Op verhaal komen” van Wibe Veenbaas, had ik al heel lang. Ik kocht het toen ik de bijbehorende workshops deed. En leende het uit . . .
Omdat ik volgende week mijn eerste deel-jezelf-met-een-verhaal geef, bestelde ik het tweedehands. En ik las wat ik wist, en weer vergat. Nou ja, mijn bewustzijn vergat het, onbewust is het allemaal bijgebleven. Ik heb niet voor niets de kant van de verhalen gekozen.
Maar nu.
Nu lees ik weer over de kracht van verhalen. Nu kan ik en wil ik weer bewust gaan werken met die kracht. Mijn handen jeuken. Nou ja, mijn hart jeukt.
En ik lees een boek over spiral dynamics. Een boek dat heel erg veel verklaart. Veel van mijn dubbele lagen dwarsheid zie ik hier in terug. Bij veel trends heb ik het gevoel dat ik wel op hetzelfde stuk loop, maar dat ik wel een rondje verder ben. Bij elk advies denk ik: ja dat klopt, maar dat hangt wel af van de fase waar je nu in zit. Loslaten is mooi, maar soms moeten mensen juist leren vasthouden bijvoorbeeld, en daarna, toch weer loslaten.
Ik schreef daar hier al eens over.
En ik vlogde daar hier al eens over.
Cirkels die spiralen zijn. En die staan heel mooi uitgelegd in die spiral dynamics. Waar was dat boek al die tijd???
Antwoord op mijn vraag over het heen en weer slingeren tussen uitersten, het verhaal uit mijn theater dat o.a. gaat over de spanning tussen het wij en het ik.
Zo maar een antwoord gevonden, in een boek nog wel. Een non-fictie boek! Niet echt romantisch dat.
Weer iets dat ik onbewust al wist, maar dat nu mijn volle bewustzijn in dringt.
En dan lees ik nog leesboeken.
Persian Fire, over de oorlog tussen Griekenland en Perzië. Een oorlog die Griekenland won, omdat ze een gemeenschappelijk verhaal hadden waar ze in geloofden (ook al wisten ze dat het voor een groot deel verzonnen was).
De kant van Swann, van Proust, een boek waarin het soort gedachten worden uitgeschreven die ik al mijn hele leven voor me houd, omdat niemand ze zal snappen. En daar is iemand die zo maar dezelfde soort kronkels heeft, en ze minutieus uitschrijft. Prachtig, maar ook overdonderend. Elke dag een paar bladzijden, meer lukt niet.
En dan de onrust, wel een leuke onrust, maar toch . . . onrust.
Ik kan dus meer dan ik dacht.
Verhalen kunnen meer dan ik me bewust was.
Zo veel meer lagen. Echte magie is het. Dat voelde ik al. Maar nu weet ik het. Nu kan ik het ook bewust gaan inzetten.
Daarom zit mijn hoofd zo vol.
Eigen schuld.